maandag 13 april 2015

Boycot van Israël is urgenter dan destijds van Zuid-Afrika, zegt anti-apartheid veteraan

Boycot van Israël is urgenter dan destijds van Zuid-Afrika, zegt anti-apartheid veteraan

Door: Adri Nieuwhof - Geplaatst op: 9 april 2015
Boycot van Israël is urgenter dan destijds van Zuid-Afrika, zegt anti-apartheid veteraan.
Farid Esack is hoogleraar Islamitische studies aan de Universiteit van Johannesburg. Zijn spreekbeurten over de parallellen tussen de Israëlische en de Zuid-Afrikaanse apartheid riepen heftige protesten op van de zionistische lobby in Frankrijk met als gevolg dat hij niet mocht spreken in Parijs en Toulouse.
Anti-racisme veteraan Esack heeft zich ook sterk gemaakt voor de rechten van vrouwen en mensen met AIDS. Nelson Mandela benoemde hem tot Commissaris voor Gendergelijkheid. Momenteel is hij voorzitter van BDS Zuid-Afrika, een groep die de Palestijnse oproep voor boycot, desinvestering en sancties tegen Israël ondersteunt.

Ik sprak met Esack over zijn spreekbeurten in Frankrijk.

Adri Nieuwhof: Je ging naar Frankrijk om spreekbeurten te geven en een aantal keren werd dit je verboden. Kun je ons vertellen wat er is gebeurd?

Farid Esack: Alle zeven universiteiten waar ik zou spreken zijn zwaar onder druk gezet. Alleen de Sorbonne Universiteit in Parijs legde mij een spreekverbod op. Deze universiteit voerde aan dat zij dit om technische redenen deden, omdat de formulieren voor het aanvragen van een ruimte onjuist waren ingevuld. De studenten probeerden een week lang met de universiteit te onderhandelen om de fout te herstellen, maar de universiteit weigerde dit.
Ik denk dat de Sorbonne het onjuist invullen van het formulier als voorwendsel gebruikte. De studenten betoogden dat de studentenvakbond deze formulieren al sinds jaren zo invulden; de universiteit heeft hen in het verleden nooit op enige gemaakte fout gewezen. De enige plausibele verklaring die wij konden bedenken was dat de druk van de Unie van Joodse Studenten in Frankrijk achter mijn verbanning zat.
De burgemeester van Toulouse heeft mij ook een spreekverbod opgelegd voor een openbare bijeenkomt in een lokale gemeentelijke zaal in Toulouse op basis van dezelfde claims die in de brieven aan universiteiten waren gebruikt. Deze kwamen er op neer dat ik anti-semitisch ben en dat ik, als voorzitter van BDS Zuid-Afrika, steun heb gegeven aan of heb aangezet tot gewelddadige protestacties in Zuid-Afrika.

Wat er na het verbod gebeurd?

Het bleek dat de Sorbonne stilzwijgend met de politie was overeengekomen dat ik buiten het hek bij de hoofdingang van de universiteit zou mogen spreken. Er stonden ongeveer twintig veiligheidsmensen voor mij die de toegang blokkeerden. Ik had activisten links van mij en activisten rechts van mij. Maar het was heel apart dat de plaatsvervangend Rector-Magnificus van de universiteit mij verwelkomde en betreurde dat de universiteit mijn openbare lezing had moeten verbieden. Hij bleef gedurende mijn lezing en bedankte me na afloop.
In Toulouse hebben we ons ook tegen het verbod verzet. Ik sprak buiten, voor de zaal.

Pro-Israël en zionististische groepen vallen de BDS-beweging en haar activisten regelmatig aan. Dit keer was jij het doelwit. Hoe beoordeel jij zulke aanvallen?

Ze hebben een enorme tactische blunder begaan door mij aan te vallen omdat BDS zeer betrokken is bij het verzet tegen alle vormen van racisme, inclusief anti-semitisme. Maar in dit bijzondere geval hadden ze te doen met iemand die zich zeer consequent had uitgesproken tegen anti-semitisme. De afgelopen 25 jaar heb ik over het anti-semitismevraagstuk gesproken, in het algemeen, maar ook in het bijzonder in de moslimgemeenschap. Daarom schoten zoveel collega’s mij te hulp.
Voor het gemak plaatst de pro-Israëllobby het BDS-verhaal in de geschiedenis van Europees anti-semitisme, waar de nazi’s voor het eerst met een oproep kwamen om joden te boycotten. Maar zij doet dit op een zeer berekenende, strategische en manipulatieve manier.
Diezelfde zionisten bijvoorbeeld, zowel in Europa maar in het bijzonder in Israël, zouden maar al te graag oproepen tot sancties tegen Iran. Dan zeggen zij geen woord over de schade die het veroorzaakt voor het Iraanse volk. Alleen als het om joden gaat wordt het verhaal van het anti-semitisme van de nazi’s erbij gehaald.
Dezelfde Europeanen die ons beschuldigen en zich op de redenering van het anti-semitisme van de nazi’s beroepen, deze zelfde Europeanen zullen graag santies opleggen aan Rusland vanwege de vermeende Russische manoeuvres in Oekraïene. Dezelfde landen zijn unaniem voor het instellen van sancties tegen bijvoorbeeld Noord-Korea en Zimbabwe. Dezelfde Verenigde Staten die het argument van anti-semitisme gebruiken hebben vijtig jaar lang sancties opgelegd aan Cuba.
Dus er is niets principieels aan hun argument. Het is gewoon een sluw, technisch instrument van de kant van de zionistische lobby om een beroep te doen op het schuldgevoel van de Europeanen en andere westerlingen voor een misdrijf dat is gepleegd door Europeanen tegen andere Europeanen. Dit heeft niets te maken met de Palestijnen.
Ons boycotverhaal, dat weten zij heel goed, valt in een linkse traditie, in een progressieve traditie.  Bijvoorbeeld, op een liberaal niveau, van het kiezen voor producten met een fair-trade label, waarbij je kiest voor het kopen van producten waar een maximaal bedrag van de winst naar de boeren gaat. Door voor fair trade te kiezen, boycot je een ander product waarvan de winst maximaal is voor de tussenhandel, kapitalistische uitbuiters en zakenlieden aan het eind van de voedselketen.
Of wanneer een vegetariër besluit geen vlees te eten, om vlees te boycotten, heeft de vegetariër niets tegen de boer.  De vegetariër maakt een ethische keuze om niet mee te doen aan de wreedheden die dieren worden aangedaan. De vegetariër is een boycot-, desinvestering- en sancties-activist rond de wreedheid die dieren wordt aangedaan.
Dus de BDS-beweging is in een progressief, humanistisch, links debat gepositioneerd. Het heeft niets te maken met het nazi-debat. De pro-Israël lobby weet dit verdomd goed. Het is gewoon een kwestie van opportunisme en het spelen van de schuldkaart bij Europa en de Verenigde Staten.

Hoe beoordeel je de rol van de BDS-beweging tegen Israël in vergelijking met het BDS-activisme tegen het apartheidsregime in Zuid-Afrika?

De Zuid-Afrikaanse strijd werd pas sexy in de laatste vijf jaar voor het einde van apartheid. En Mandela werd pas sexy toen hij vrij kwamen en de verzoener werd. Maar BDS was er al 25 jaar daarvoor. Dit jaar vieren we tien jaar BDS tegen Israël. Het is veel verder ontwikkeld, heeft veel meer overwinningen behaald dan wat de anti-apartheidsbeweging had bereikt toen die tien jaar oud was.
Een ander verschil is dat Zuid-Afrika nooit de import van alle witte rassen uit de wereld naar Zuid-Afrika als project had. BDS heeft nu te maken met een beweging die de invoer van andere kolonisten uit andere delen van de wereld als haar voornaamste project heeft. In Zuid-Afrika hadden we te maken met een gevestigd kolonialisme. In het geval van Israël heb je te maken met een kolonialisme dat maar doorgaat, dat elke dag weer meer wordt verankerd. De aard van de vijand wordt steeds erger; de omvang van zijn wreedheid en zijn vastberadenheid nemen elke dag toe.
Als BDS-beweging worden we met uitdagingen geconfronteeerd. Anders dan in Zuid-Afrika, waar we te maken hadden met een duidelijk gefocuste bevrijdingsbeweging, zijn de krachten voor bevrijding in Palestina meer opgedeeld. Je hebt er het equivalent van de Zuid-Afrikaanse thuislandregeringen die nog net doen alsof zij bevrijdingsbewegingen zijn, terwijl zij zich al verkocht hebben. Dan heb je zeer grote bevrijdingsbewegingen, het gehele maatschappelijke middenveld en in theorie de politieke partijen die tot BDS hebben opgeroepen.
Na de Arabische lente is de solidariteit van de frontlijnstaten met de Palestijnen volledig ingestort. In Zuid-Afrika konden wij op steun rekenen – in verschillende gradaties – van alle omliggende landen behalve Malawi. Palestina wordt omringd door collaborerende regimes die zich verkocht hebben aan het Westen. Niet alleen kunnen we van hen geen steun verwachten, integendeel, in sommige gevallen, bijvoorbeeld Egypte en Saoedi-Arabië, zijn ze in feite toegetreden tot de kampen van de vijand en werken zij actief samen met de Israëlische staat aan de vernieting van de verzetsbeweging.
Dit maakt de urgentie en de noodzaak van een BDS-beweging veel belangrijker dan het in het geval van apartheid Zuid-Afrika was.
Vanwege de BDS-successen heeft de Israeli lobby hun acties opgeschroefd. Met elke overwinning die we hebben bereikt, creëren we meer werk voor onszelf. Het is nu de uitdaging om de brede steun die we in de meeste landen hebben, kunnen omzetten in een uitbreiding van het aantal activisten die willen meehelpen aan de grotere taak en grotere urgentie die voor ons ligt.

Dit artikel verscheen eerder op The Electronic Intifada en is door de auteur vertaald voor Jaffadok.

Human Rights' Watch rapport over de uitbuiting van Palestijnse kinderarbeiders in de Israëlische nederzettingen in de Jordaanvallei

Zie "Ripe for Abuse, Palestinian Child Labor in Israeli Agricultural, Settlements in the West Bank"

Toegevoegd zijn de aanbevelingen van p. 12 en p. 13 hieronder ter info. 


Recommendations

To Israel
• Prohibit all settlers from employing Palestinian children, whether directly or through middlemen, for work in violation of international law, in particular, any employment of children under the age of 15, or employment of children under age 18 in hazardous work.
• Impose penalties on employers or contractors who illegally employ children.
• Lift unlawful restrictions on Palestinians in occupied territory that contribute to Palestinian poverty and unemployment, and to the vulnerability of Palestinian children to rights abuses on settlement farms and dropping out of school, including restrictions on Palestinian freedom of movement, access to water and electricity, and land use such as for agriculture, housing, and educational facilities.
• Abide by its obligations as the occupying power and dismantle civilian settlements in the occupied West Bank.

To the European Union and EU Member States 
• Revise the “Technical Arrangement” of the EU/Israel Association Agreement to require Israel to exclude agricultural settlement products from shipments of Israeli goods eligible for preferential tariff treatment.
• Instruct European importers to cease imports of agricultural settlement products.

To the United States
• Revise the US/Israel Free Trade Agreement to exclude agricultural settlement products.
• Instruct US importers to cease imports of agricultural settlement products.

To Palestine
• Improve enforcement of laws on children’s free and compulsory education and prohibitions on child labor in areas where there is Palestinian jurisdiction, including by disciplining or prosecuting middlemen when the Israeli abusers fall outside of Palestinian jurisdiction.
• Seek membership in the International Labor Organization (ILO), and ratify ILO Convention 138 on the Minimum Age for Admission to Employment and ILO Convention 182 on the Worst Forms of Child Labor.7
• Continue to press foreign governments to cease imports of settlement agricultural products.

To Businesses Active in Israeli Settlements 
• Cease activities in the Israeli settlement agricultural sector, including providing equipment or services, and exporting or marketing agricultural produce.


Wereld komt beloften aan Gaza over wederopbouw niet na



De internationale gemeenschap laat de inwoners van Gaza in de steek door financiële beloftes en politieke veranderingen niet na te komen, zo stellen 46 hulporganisaties waaronder United Civilians for Peace, vandaag in een nieuw rapport over de falende wederopbouw in Gaza sinds het einde van het conflict van vorig jaar. Zes maanden nadat internationale donoren
3,5 miljard dollar hadden toegezegd en een nieuwe aanpak beloofden, zijn veel inwoners er nu slechter aan toe en is niet één van de 19.000 totaal vernielde huizen herbouwd. Honderdduizend mensen zijn nog steeds dakloos en velen wonen in geïmproviseerde kampen of scholen.

Het rapport heet "Charting a new course, overcoming the stalemate in Gaza"
en is hier te vinden.

Zie voor de toelichting


zondag 12 april 2015

Griekenland: Maakt EU Griekse economie kapot om ze te ‘redden’?

Analyse

Maakt EU Griekse economie kapot om ze te ‘redden’?

Volgens Amerikaans onderzoeker Mark Weisbrot is het beleid van de Eurogroep er doelbewust op gericht de huidige Griekse regering te doen mislukken, onder meer om te verhinderen dat andere landen het voorbeeld van de Griekse kiezers zouden volgen, zoals Spanje later dit jaar 2015.
vrijdag 10 april 2015
Er is een gespannen conflict aan de gang tussen de Griekse regering en de Europese autoriteiten – ook bekend als de Trojka van Europese Commissie, Europese Centrale Bank (ECB) en het Internationaal Muntfonds (IMF).
  

Operatie economische beschadiging

ECB-voorzitter Mario Draghi ontkende dat zijn instelling de Griekse regering probeert te chanteren, maar chantage is slechts een eufemisme voor wat de ECB en de Europese partners Griekenland aandoen. Het wordt steeds duidelijker dat ze de Griekse economie proberen te schaden, om de druk op de Griekse regering te kunnen opdrijven tot die instemt met hun eisen.
Het eerste voorteken van deze strategie kwam er op 4 februari 2015, amper tien dagen nadat Syriza een regering had gevormd na zijn verkiezingsoverwinning. Toen draaide de ECB de kraan dicht voor de belangrijkste financieringsbron van de Griekse banken. Deze stap is duidelijk gemotiveerd door een gevoel van wantrouwen, aangezien er geen bureaucratische of andere redenen was om dit te doen. Er waren toen immers nog drie weken te gaan vooraleer deze beslissing haar deadline zou bereiken.

Zoals kon worden voorspeld, zorgde deze afgesloten kapitaaltoevoer ervoor dat er enorm veel geld uit het Griekse banksysteem verdween. Dit destabiliseerde de economie nog meer en deed de financiële markten kelderen. Meer intimidaties volgden, waaronder een verborgen dreiging dat de Emergency Liquidity Assistance – Griekenlands laatste levenslijn van de ECB – ook zou worden afgesneden. De Europese autoriteiten hoopten blijkbaar dat een ‘schokkende en ontzagwekkende’ aanslag op de Griekse economie de nieuwe bewindvoerders zou dwingen om meteen te capituleren.
 

Deze Griekse regering geeft zich niet zomaar gewonnen

Zo is het dus niet gegaan. Syriza heeft van de Griekse kiezers een mandaat gekregen om hun levensstandaard terug op te krikken, na zes jaar door de Trojka veroorzaakte depressie met een werkloosheidsgraad van meer dan 25 procent. De nieuwe Griekse regering trok zijn eis om schuldvermindering te krijgen terug in en maakte andere compromissen. Ze heeft zich echter niet zomaar overgegeven alsof er nooit verkiezingen zouden zijn geweest.
De Europese autoriteiten knepen op 20 februari uiteindelijk een oogje dicht en stemden toe met een verlenging van de oorspronkelijke “bailout” met verdere noodhulp voor vier maanden tot juni 2015. De aanhalingstekens bij “bailout” zijn noodzakelijk, omdat de meeste Grieken hier helemaal niet door gered werden, maar eerder overboord zijn gegooid. Ze verloren hierdoor al meer dan 25 procent van hun nationale inkomen sinds 2008.

De onmiddellijke voorwaarde voor deze nieuwe overeenkomst was dat de Griekse regering een lijst zou inleveren met hervormingen die zij moet doorvoeren. Dit deed ze ook en de Europese politici stemden ermee in. Overgebleven problemen moesten daarna verder onderhandeld worden tegen 20 april, zodat de laatste schijf van voorzien IMF-geld – ongeveer 7.2 miljard euro – dan ook kon worden vrijgegeven.

Men mocht ervan uitgaan dat deze laatste overeenkomst zou toelaten dat daarna verdere onderhandelingen zouden doorgaan zonder dat de Europese politici nog meer onmiddellijke en onnodige schade zouden toebrengen aan de Griekse economie. Dat zou wel eens een misrekening kunnen zijn: een pistool tegen het hoofd van Syriza was nog niet genoeg voor deze “weldoeners”, ze wilden de Grieken zelfs de vingers afknijpen in de bankschroef.
Dat lukte hen. De ECB weigerde om de toegang voor Griekse banken naar hun belangrijkste en goedkoopste kredietbron te hernieuwen – die ze tot voor de verkiezingen nog hadden. De ECB weigerde daarenboven om het maximumbedrag te verhogen dat Griekse banken konden lenen aan de Griekse regering – iets wat ze de vorige Griekse regeringen altijd hadden toegestaan.
 

Financiële wurggreep

Hiermee schept de ECB een ernstig cashflow-probleem door een gebrek aan liquide middelen te veroorzaken voor zowel de Griekse overheid als de Griekse banken. Deze kredietbeperking door de ECB bracht de regering in dezelfde situatie waarin haar voorgangers zich in 2012 al bevonden. Toen moest zij betalingen aan ziekenhuizen en andere leveranciers uitstellen om haar schulden te kunnen afbetalen. Als gevolg daarvan moest de Griekse regering tegen het einde van april 2015 bijna een faillissement riskeren.
De betrokken bedragen zijn nochtans vrij futiel voor de ECB. De Griekse regering moet tegen april ongeveer 2 miljard euro terugbetalen. De ECB heeft recent 26,3 miljard euro opgehoest om staatsobligaties van de eurozone te kopen, als onderdeel van haar kwantitatieve geldverruiming ter waarde van 850 miljard euro gedurende anderhalf jaar (quantitative easing: meer baar geld op de markt brengen om de druk te verminderen, nvdr).
De uitvluchten van de ECB voor haar schepping van dit geldtekort in Griekenland klinken erg hol. Zo beargumenteert de bank dat banken onder de vorige Griekse regering niet dezelfde limieten opgelegd kregen als nu, omdat die vorige regering zich engageerde voor een hervormingsprogramma dat de overheidsfinanciën op orde zou brengen. Daar heeft deze regering zich echter eveneens toe verbonden.
Het is duidelijk dat het hier niet over geld of over fiscale levensvatbaarheid gaat, maar over politieke belangen. De Europese autoriteiten willen tonen wie de baas is. Dit is geen regering die zij willen. Zij willen dus ook echt dat deze regering mislukt, omdat dit Spaanse kiezers zou aanmoedigen om later dit jaar ook te kiezen voor een democratisch alternatief (Podemos).
Het IMF had voorspeld dat de economie met 2,9 procent zou groeien dit jaar en tot maart was er genoeg reden om – zoals in 2014, na jaren van grove overschattingen – te geloven dat hun voorspelling dit keer exact juist zou zijn. Deze groei zou er waarschijnlijk voor gezorgd hebben dat de Syriza-regering veel bijval zou genieten bij de Griekse bevolking, ook omwille van haar maatregelen om voedsel en elektriciteit te voorzien voor arme gezinnen en andere progressieve hervormingen.
De acties van de ECB – die de economie destabiliseren en investeringen en de consumptie ontmoedigen – zullen het herstel van Griekenland waarschijnlijk vertragen én zullen in alle waarschijnlijkheid ook de steun aan de regering ondermijnen.
Meer zelfs, dergelijke acties van de Europese leiders zouden Griekenland wel eens onopzettelijk uit de eurozone kunnen duwen. Dit is een gevaarlijke strategie. De Europese leiders zouden beter stoppen met de ondermijning van het economische herstel van Griekenland, zodat dat land ooit terug fiscaal levensvatbaar kan worden.

Mark Weisbrot is co-directeur van het Center for Economic and Policy Research in Washington en voorzitter van Just Foreign Policy. Van hem verschijnt binnenkort Failed: What the "Experts" Got Wrong About the Global Economy (Oxford University Press, 2015).

Het artikel Are the European Authorities Destroying the Greek Economy In Order to 'Save It' verscheen oorspronkelijk bij Al Jazeera America, werd overgenomen met toestemming van de auteur en vertaald door Stephanie Ketels.

Griekenland: Moeten de Grieken hun schulden wel betalen?

Moeten de Grieken hun schulden wel betalen?

Op 17 maart kondigde Zoé Konstantopoulo, de woordvoerster van het Griekse  parlement, de oprichting aan van een commissie die de Griekse staatsschuld gaat onderzoeken. Konstantopoulo verklaarde dat het 'de bedoeling is om elke schuld die door de Griekse regering is aangegaan te onderzoeken en te bepalen of die als illegaal, niet-legitiem of giftig beschouwd moet worden.' Ze verklaarde ook dat het Griekse volk 'het recht heeft te eisen dat elk deel van de Griekse schuld dat uiteindelijk als illegaal wordt bestempeld, wordt afgeschreven.'

De wetenschappelijke coördinatie van deze commissie zal onder leiding staan van Eric Toussaint.1]Begin maart interviewde Kristina Bozic hem voor het Sloveense weekblad Dnevnik over de Griekse schulden. 

De meest gebruikte argumenten tegen het herstructureren en afschrijven van de schuld zijn gebaseerd op de overtuiging dat akkoorden en wetten nageleefd moeten worden. Jij beweert dat schulden onwettig kunnen zijn en dat hun kwijtschelding nodig is om de rechtsstaat en de eerbiediging van de grondwet mogelijk te maken. Op welk wettelijk kader en op welke argumenten baseer je die overtuiging?

‘Een eerste les uit de geschiedenis zou moeten zijn dat schulden vaak zijn afgeschreven. De grootste schuldkwijtschelding in de 20e eeuw was de Duitse schuld in het akkoord van Londen in 1953. 62 procent van de Duitse schuld werd toen afgeschreven.[2] Bovendien werden de schuldeisers het eens om hun eisen tot Duitse schadeloosstellingen - voor de bezetting en de vernielingen door het naziregime tijdens de Tweede Wereldoorlog - op te geven. Hier waren de schuldeisers het dus onderling eens om een belangrijke schuld kwijt te schelden. Later werd de Poolse schuld afgeschreven toen Polen onder president Walesa, het Warschau Pact verliet. In 2004 werd 80 procent van de schuld van Irak kwijtgescholden. Er zijn dus talloze voorbeelden van het kwijtschelden van de schuldenlast.

De wettige basis voor een land om als soevereine staat te beslissen zijn schuld niet terug te betalen is gebaseerd op zijn grondwet of  op het feit dat er voor de Staat verplichtingen bestaan die voorrang hebben boven het terugbetalen van schulden. Dat heeft meestal te maken met de plicht om de mensenrechten van de bevolking te waarborgen. Deze verplichting heeft voorrang op elke  andere verplichting, ook op die om een schuld terug te betalen, als die terugbetaling het voor de regering onmogelijk maakt openbare gezondheidszorg, openbaar onderwijs, de vrede en de veiligheid van de bevolking te waarborgen. De regering kan in dat geval beslissen die schuld niet terug te betalen.

Wanneer bovendien de schuld die door schuldeisers wordt opgeëist illegaal is, is het contract voor die schuld van nul en generlei waarde. Dan kan de soevereine staat aan zijn schuldeisers zeggen dat wat ze als terugbetaling opeisen, in feite niet wettig is. Binnen de Eurozone kunnen we stellen dat ten minste een deel van de leningen toegestaan door de Trojka - bestaande uit de Europese Centrale Bank, de Europese Commissie en het Internationaal Monetair Fonds - aan Griekenland en aan Ierland in 2010, aan Portugal in 2011 en aan Cyprus in 2013, illegaal waren. Mijn stelling is dat alle leningen aan Griekenland in feite illegaal waren.’

Maar de meeste mensen zullen zeggen dat de Griekse regering heeft ingestemd met de voorwaarden van die schuld en zelfs om de leningen heeft gevraagd. Waarom ben je niet overtuigd door die argumenten?

‘In 2010 heeft de Griekse regering de Griekse Grondwet niet geëerbiedigd. Ze hebben de leningen van de Trojka aanvaard zonder het parlement te raadplegen. En bovendien had de Trojka, als betrokken partij in dit contract, de verplichting om na te gaan of de grondwet van het land dat de schulden aanging wel werd gerespecteerd; met andere woorden, of de andere partij zich aan de wet hield.

Verder moeten we ook het handelen van de staten die het krediet verleenden, nagaan. In 2010 hebben 14 staten, leden van de Eurozone, voor 53 miljard euro aan bilaterale leningen gegeven. Maar artikel 125 van het Verdrag over het functioneren van de Europese Unie stelt dat geen enkele staat in de EU zijn financiële middelen mag aanwenden om de financiën van een andere lidstaat te ondersteunen. Dit artikel, en daarmee dus de grondwettelijke basis van de EU, is niet geëerbiedigd.

We hebben dus een situatie waarbij de Griekse regering de Griekse Grondwet niet eerbiedigde en deze veertien lidstaten van de EU de ‘Grondwet’ van de EU niet eerbiedigden.
Dit is belangrijk, omdat de nieuwe Griekse regering die door democratische verkiezingen aan de macht is gekomen nu kan stellen dat noch de Griekse, noch de Europese Grondwet zijn geëerbiedigd. En ook het statuut en de regels van het IMF zijn tijdens de periode van de hulp (bailout) aan Griekenland - waaraan het IMF deelnam - met voeten getreden. Er bestaat dus een wettige basis om te stellen dat de schuld onwettig is en niet hoeft te worden terugbetaald.’

Maar er zijn toch legale middelen om dergelijke wettelijke argumenten af te kunnen dwingen? De Raad van Europa kwam tot het besluit dat de gevolgen van de bezuinigingsmaatregelen in tegenspraak zijn met de normen van de Europese Conventie voor de Rechten van de Mens, maar toch is er niets veranderd. Het Europees Parlement kwam tot het besluit dat het handelen van de Trojka elk wettelijk kader miste. Maar in februari zagen we dat er botte machtspolitiek werd gebruikt om deze illegale situatie verder door te zetten.

‘Er is geen enkele Europese instelling die tussenbeide kon komen en steun en argumenten kon geven aan de SYRIZA regering om de schuld niet terug te betalen. Er is geen autoriteit die de nieuwe Griekse regering toestemming kan geven om de publieke schuld niet terug te betalen. In zo’n situatie zou een democratische regering een soevereine daad moeten stellen, steunend op legale argumenten. Zo’n soevereine daad is een aanvaardbare en erkende handeling binnen de internationale gemeenschap. Maar de regering moet dan ook haar verantwoordelijkheid nemen en zich bewust zijn van de gevolgen. Dit is een mogelijke optie, zeker omdat een dergelijke regering niet uit de Eurozone gezet kan  worden omdat hiervoor geen mechanismen bestaan.’

Maar een dergelijke soevereine daad zou betekenen dat eenzijdig de beslissing wordt genomen om te stoppen met het terugbetalen van de schuld, gevolgd door een ingebrekestelling en dus geen afschaffing van de schuld zoals dat gebeurde met Duitsland na de Tweede Wereldoorlog?

‘Het akkoord van Londen over de Duitse schuldenlast laat zien dat Duitsland vanaf 1932 in gebreke is gebleven. Het was dus in het belang van de schuldeisers om die schuld in 1953 af te schrijven. Anderzijds, als het in gebreke blijven gebeurt omwille van goede argumenten, omwille van de verdediging van het internationaal recht en de prioritaire verplichting van een staat om de mensenrechten van al zijn inwoners te verdedigen, dan veroorzaakt het in gebreke blijven een nieuwe machtsrelatie met de schuldeisers. Ze hebben alleen maar macht zolang de schuld wordt terugbetaald. 

De schuldeisers hebben een probleem wanneer je besluit dat niet meer te doen. Dat lijkt triviaal maar het is heel reëel. Als je 1000£ schulden hebt bij de bank, zo stelde John Maynard Keynes, en je kan ze niet terugbetalen, dan heb jij een probleem. Maar wanneer je voor 10 miljoen niet terugbetaalbare schulden hebt bij de bank, dan heeft die bank een probleem. Dat zou gebruikt moeten worden  als argument voor het garanderen van de mensenrechten.

Ik verdedig niet het stopzetten van het betalen van de schuld in situaties waar dit niet gebeurt in naam van het internationaal recht en ter verdediging van de mensenrechten. Maar zoals ik samen met Damien Millet aantoonde in het boek AAA, zat Griekenland gevangen in de EU en de Eurozone. Ik heb aangetoond dat de Trojka tussen 2010 en 2012 voor het eerst leningen aan Griekenland gaf met de eis dat dit geld gebruikt zou worden om de Franse, Belgische, Duitse, Italiaanse en andere private banken - die eerder geld hadden geleend aan Griekenland - terug te betalen. De leningen van de Trojka waren er dus niet op gericht  om de Griekse economie en de bevolking te steunen. Het geld van de Trojka had slechts één doel: de onmiddellijke terugbetaling van de private banken die verantwoordelijk waren voor de leningen aan Griekenland vóór 2010, zonder enige controle op de mogelijkheden van Griekenland om dat geld terug te betalen. Het is erg belangrijk dat de Europese burgers dit weten en begrijpen. Er zijn zoveel leugens en beweringen verspreid die verdraaien wat er echt gebeurd is in Griekenland, de Grieken worden afgeschilderd als corrupt en lui… Dat is totaal onrechtvaardig.

Wat mensen moeten begrijpen is dat de opbouw van de EU en van de Eurozone alleen dient voor de bijzondere belangen van een kleine geprivilegieerde minderheid in de EU, namelijk de grote particuliere ondernemingen. Zij zijn geen voorstanders van een echte integratie ten gunste van de volkeren van Europa. Om echte voorstellen voor verandering te kunnen formuleren, moeten we ons bewust zijn van wat de EU en de Eurozone in werkelijkheid betekenen.’

Maar zie je een mogelijkheid om de EU en de Eurozone te hervormen, gezien de manier waarop ze zijn opgebouwd en nu functioneren?

‘Na de overwinning van de neoliberale ideologieen met het beleid dat sinds de jaren 1980 wordt gevoerd, hebben de privébelangen, de grote bedrijven van de sterkste economieën van de EU het karakter van de EU en de Europese integratie volledig gewijzigd. Maar de bevolkingen waren zich helemaal niet bewust van deze verandering. Het werd niet uitgelegd in het officiële discours dat de leiders van de EU voorrang gaven aan het opkomen voor de belangen van een kleine minderheid. Officieel was er sprake van het creëren van een immense zone van welvaart, met vele nieuwe banen, een ruimte van vrede en democratie. Als de landen van ex-Joegoslavië en van Oost-Europa maar zouden toetreden tot de EU en de Eurozone, dan zou dat voorspoed en vrede garanderen.

Nu zien de mensen dat dit officiële discours een leugen was en ze zijn zich meer bewust van wat er in werkelijkheid gebeurt. Dit hebben we gezien bij de laatste Europese verkiezingen waar de opkomst laag was en er een groeiende steun was voor partijen met kritiek op de EU.

De vraag blijft hoe we deze EU kunnen veranderen, dat is een erg moeilijke vraag. Maar het antwoord is in zekere zin heel eenvoudig. Van binnenuit kunnen we de EU niet veranderen, als we in haar instellingen gevangen blijven. Die instellingen steunen op een  model waarin het Europees Parlement geen werkelijke macht heeft. De macht ligt bij de Eurogroep, de Europese Commissie en de machtigste landen van de EU. Als Duitsland, Frankrijk, Italië en de Benelux een gezamenlijk standpunt innemen, dan kunnen ze dit aan de andere landen opleggen. We moeten daarom Europa opnieuw oprichten. We hebben een regering nodig die in staat is tot ongehoorzaamheid ten opzichte van de bevelen van de Commissie als het gaat om het respecteren en garanderen van de mensenrechten van een bevolking. Een democratische regering zou dus het initiatief voor verandering kunnen nemen. Zij zou kunnen stellen dat ze binnen de EU en de Eurozone wil blijven, maar dat ze de ondemocratische politiek die door de Europese Commissie wordt opgelegd, niet meer aanvaardt. Ze zou dus concreet moeten opkomen voor het eerbiedigen van haar soevereine beslissingen ten gunste van de mensenrechten van haar bevolking.’

Ben je wat dit betreft teleurgesteld in de Griekse regering?
‘Ik heb nog steeds grote verwachtingen in wat de Griekse regering zou kunnen doen. Het verhaal gaat verder en we zullen zien wat er de komende maanden gebeurt. De kans bestaat nog steeds dat ze een harder standpunt innemen met de massale steun van de burgers overal in Europa. Maar het is duidelijk dat het niet makkelijk is. Er zal een directe confrontatie met de centra van de macht moeten komen.

Hoe destructief zijn die machtscentra binnen de EU? In februari zagen we die enorme arrogantie van de macht. Maar tegelijkertijd waarschuwen veel mensen dat een ingebrekestelling een totaal nieuwe situatie zal scheppen.

Men is bang om een soevereine beslissing te nemen. Omdat niemand weet wat dan de volgende stap is. En we kunnen alle gevolgen niet voorzien. Maar we leren uit de geschiedenis dat wanneer er bepaalde mogelijkheden ontstaan, je zekere risico’s moet nemen. Grote veranderingen en vooruitgang zijn altijd het resultaat geweest van sterke beslissingen die getuigden van zelfvertrouwen.

In 1933 bijvoorbeeld, sloot Franklin Roosevelt gedurende 10 dagen de Amerikaanse banken om hun functioneren te hervormen en de economie van de VS opnieuw aan de gang te krijgen. Hij nam dus een gedurfde beslissing en hij was zeker geen linkse politicus. Hij nam die beslissing omdat hij geconfronteerd werd met een wanhopige toestand. Wanneer je op sommige momenten in de geschiedenis niet dit soort moedige beslissingen neemt, mis je een historische kans. Er is ongetwijfeld de angst voor wat er zal gebeuren wanneer een regering de beslissing neemt om de schuldbetalingen op te schorten, maar ik ben er van overtuigd dat, als je een samenhangend plan hebt, je een dergelijke toestand aankan. Als eerste stap zou je de controle over de banken moeten overnemen en garant moeten staan voor het daar gedeponeerde geld; vervolgens moet de kapitaalstroom gecontroleerd worden om kapitaalsvlucht tegen te gaan. Dit is mogelijk en gebeurde al eerder. Toen in maart 2013 Cyprus - als gevolg van het beleid in de EU en de Eurozone - door de crisis werd getroffen, besliste de regering, met de steun van de landen van de Eurozone, om de bewegingen van het kapitaal te controleren. Een dergelijke controle op het kapitaal bestaat in IJsland sinds 2008 en het wordt als een succesverhaal beschouwd.

Er zijn dus voorbeelden in de 20ste eeuw en uit de laatste tien jaar van krachtige regeringsmaatregelen, zowel in Europa als in de VS. Kijken we nog verder, dan zien we nog meer voorbeelden. Ik was adviseur van de regering van Ecuador in 2007 en 2008, toen die besliste een audit te organiseren en de betaling van de schuld op te schorten. Dit werd een echt succes. Nu is de economische situatie goed, de werkloosheid is laag en de levensomstandigheden van de bevolking zijn verbeterd. Ze zijn de confrontatie met schuldeisers terecht aangegaan. Een van de doelstellingen van mijn werk is dergelijke succesvolle voorbeelden van ongehoorzaamheid, van alternatieven en van weerstand een brede bekendheid te geven. Ze tonen aan dat er alternatieven mogelijk zijn en dat ze bestaan. De mensen die beweren dat er geen alternatief is, vergissen zich. Je moet alleen genoeg moed hebben en in staat zijn ze toe te passen.’

Keren we even terug naar je redenering over het afschaffen van de schulden op basis van de grondwet en de mensenrechten: toch hebben grondwettelijke hoven herhaaldelijk de bezuinigingspolitiek en een Europees fiscaal beleid verdedigd
in naam van de verdediging op lange termijn van de mensenrechten. In hun redenering is de goede werking van de financiële markten de voorwaarde voor het vervullen van de verplichtingen van de staat in het kader van mensenrechten. Hoe antwoord je hierop?

‘In veel landen wordt het grondwettelijk hof gecontroleerd door conservatieve krachten. Het grondwettelijk hof kan op die manier redenen en argumenten aanbieden aan de uitvoerende macht terwijl ook het parlement gecontroleerd wordt door de uitvoerende macht van de regering. Dit is ook het geval in de EU waar de Commissie de controle uitoefent over het Europees Parlement en de lidstaten.

Kijken we opnieuw terug naar de New Deal in de jaren 1930, dan zien  we dat meerdere besluiten van Franklin Roosevelt, eerst als ongrondwettig werden beschouwd door het Hooggerechtshof van de VS. Toen Roosevelt het minimumloon doordrukte, steunend op federale wetgeving, werd zijn beslissing teniet gedaan door het Hooggerechtshof. Maar Roosevelt hield de strijd tegen het Hof meerdere jaren vol. En uiteindelijk kon hij de New Deal doordrukken dankzij de steun van de bevolking.

Dit bewijst dat Hogere en Grondwettelijke Gerechtshoven vaak de Grondwet interpreteren en daarbij bepaalde wetten aanvaarden en bevestigen die in tegenspraak zijn met de geest en de letter van de grondwet. Zij leggen hun besluiten voor en passen hun oordelen aan, aan wat de uitvoerende macht hen vraagt. Daarom is deelname en mobilisatie van de burgers nodig om druk uit te oefenen en een democratisch gekozen regering te ondersteunen. Dat kan het verschil maken en zo bijdragen aan de noodzakelijke verandering. Als we naar IJsland kijken, dan is dat exact wat daar gebeurd is tussen 2008 en 2012. De bevolking was gemobiliseerd, ze kwam de straat op en oefende een enorme druk uit op de instellingen. Dat was de enig mogelijke weg. Nu is IJsland het enige land dat na de financiële crisis privébankiers in de gevangenis heeft gezet. Geen enkel ander Europees land heeft dit aangedurfd. En het was het resultaat van de mobilisatie van de bevolking. Een combinatie van massale mobilisaties en een democratisch verkozen regering die de toestand wil veranderen en hierbij de steun nodig heeft van de bevolking, is van doorslaggevend belang. De burgers moeten actief blijven en echt verandering willen. zo niet dan zullen de conservatieve instellingen en machten hetzelfde conservatieve neoliberale en ondemocratisch beleid blijven voeren.

Groeit volgens jou deze politieke steun en de mobilisatie of zien we een normalisering en een vraag naar stabiliteit door de bevolking?

‘Ik denk dat er nog steeds een goede mobilisatie is. Vooral wanneer we kijken naar het groeiende besef bij de bevolking over wat er gebeurt. Over sommige acties van de Griekse regering was ik teleurgesteld. Maar dat was niet zo bij de meerderheid van de bevolking. Zij geloven dat Alexis Tsipras en zijn regering erin geslaagd zijn een wapenstilstand af te dwingen van de Eurogroep. Het Griekse volk ziet dit als een eerste overwinning. Wat er de komende maanden gaat gebeuren staat niet vast. We zullen zien wat er in Griekenland, in Spanje gebeurt… Er is meer en meer steun voor een fundamentele verandering. Het zal tijd vragen, jaren, maar ondanks de moeilijkheden blijf ik vertrouwen hebben. De mogelijkheid voor positieve veranderingen is nog steeds aanwezig.’

[1]Eric Toussaint doceert aan de rijksuniversiteit van Luik, hij is voorzitter van CADTM (comité voor de afschaffing van de schulden van de derde wereld) in België en is lid van de wetenschappelijke raad van ATTAC Frankrijk. Samen met Damien Millet schreef hij 'AAA, Audit Annulation Autre politique', Seuil, Paris 2012 en 'Debt, the IMF, and the World Bank, Sixty Questions, Sixty Answers', Monthly Review Press, New York, 2010. Hij heeft over dit onderwerp veel gepubliceerd en is lid van de leiding van de Vierde Internationale.

[2] Zie hierover: http://cadtm.org/In-February-1953-t...
Dit artikel is gebaseerd op de Engelse vertaling die verscheen op international viewpoint. Het oorspronkelijke interview vind u hier.  Vertaling redactie Grenzeloos.

Israelische geschiedenis, zonder Deir Yassin en andere slachtingen

How Israel was absolved of Deir Yassin and all other massacres

10 April 2015
 

Palestinian students in Gaza City show solidarity with Yarmouk refugee camp on 8 April.
(Ashraf Amra / APA images)
 
This week we commemorated the massacre of Deir Yassin.
On the anniversary’s eve, I went with a group of Palestinians, Israelis and visitors from abroad to a tour in the village organized by Zochrot, the Israeli group that continues relentlessly to remind Israelis of the crimes committed during the Nakba.
Last year such a visit ended with a violent attack by a local resident of Har Nof — the Jewish ultra-Orthodox neighborhood built on the village’s ruins — so two sulky policemen accompanied us to the site (mainly there to make sure we did not deviate from the path allocated to us). The very hot day probably deterred the usual suspects from a repeat of last year’s aggression.
Three buildings are still standing there: the school, now a yeshiva, and two houses. The rest is covered by ugly cubic buildings, forcing memory and imagination to work hard if you wish to reconstruct the beautiful village standing at the very top of the western slopes of the Jerusalem mountains.
It was one of the first targets of the ethnic cleansing of Palestine that began weeks before the village was attacked.
On 1 April 1948, the Zionist forces that had been given the instruction to cleanse dozens of Palestinian villages from the western side of Jerusalem received a large bundle of orders.
Among them was a directive from the intelligence service of the Hagana depicting every village as an enemy base and anyone above the age of ten as an able fighting male. The villages and the men and children in it were thus considered legitimate military targets to be destroyed and killed.

Dehumanization

In Deir Yassin, women and babies were also not spared. But the importance of the directives lies in the dehumanization of the Palestinians that was integrated into the orders dispatched to troops that in the next ten months or so would massacre thousands of Palestinians and expel almost a million of them (half of the country’s population), demolish their villages and destroy their towns.
This dehumanization also explains why the so-called non-aggression pact the villages signed with their Jewish neighbors and military command in Jerusalem was sinisterly brushed aside once the order to cleanse the region was given to the troops on the ground.
Jews are not different from any other people on this planet. Almost every group of people can be indoctrinated to dehumanize another group of people.
This is how normal Germans were recruited into the death machine of the Nazis, Africans into the genocide in Rwanda and farmers to the killing fields of Cambodia. Even people who claimed to be victims of such dehumanization, as were the Zionist troops of 1948, very keenly engaged in the business of killing babies, as well as old men, in Palestine.
This dehumanization appears now daily in Syria, Iraq, Libya and Yemen.

Journey of destruction

The world is divided roughly into three responses to the present-day dehumanization. The first is characterized by cynical manipulation of the tragedy by political and economic elites in the West, China and India. There you can find arms traders, financial mavericks and cold-blooded politicians calculating daily how this is going to empower them politically or financially.
The second approach is indifference exercised by the majority of people who could not care less one way or another.
The third approach is genuine human concern and solidarity shown by the conscientious sections of society who wish to do something and get involved.
For all these groups, it is important to stress the link between what happened this week 67 years ago in the village of Deir Yassin and the present day barbarism.
The massacre of Deir Yassin, by no means the worst or the last in the history of Palestine, symbolized what was so unique about the Palestinian plight. Immediately after it occurred, the people who initiated it (the Zionist leadership) blamed their extreme wing for doing it and apologized.
At the same time, they published as widely as possible the news in order to frighten those living at the next locations in their journey of expulsion and destruction. They were about to assault the cities of Palestine and they hoped that the massacre would cause people to flee. It did not work that well; they had to massacre and expel by force the people of the towns throughout the month of April 1948.

Absolving Israel

But the propaganda about the massacre bore success elsewhere. The new state, Israel, was absolved from this and similar massacres — in fact, it has been let off from all the crimes it committed in 1948 and ever since. The immunity granted in April 1948 remains today.
Elsewhere in the Middle East, a different kind of exceptionalism was exercised. Pro-American regimes, unless they went wild, could abuse human and civil rights, while those who were not on the right sight were condemned as rogue states.
Those which had other assets coveted by the US were punished more severely. But even those with an exceptional status in the eyes of Washington were not received as members in the community of civilized nations in the way Israel has been. The exceptionalism there is unique.
It is this exceptionalism that prevents good people in the West to participate in any significant way in the urgent conversation about human and civil rights in the rest of the Middle East.
Everyone should take part in this conversation about barbaric acts committed against the innocent. But everyone who commits such acts should also be targeted in this conversation.
The criminals who have attacked Gaza, the Yarmouk refugee camp, the Yazidi villages in the north of Iraq and the bombardiers of Aleppo and operators of drones in Pakistan should not be exonerated in any way; they should all be brought before the International Criminal Court, or similar tribunals.
Justice should be demanded for all their victims.
When this will happen we could come back to Deir Yassin, knowing that some sort of justice was served to people who have been victims of crimes not yet acknowledged, let alone punished.

The author of numerous books, Ilan Pappe is professor of history and director of the European Centre for Palestine Studies at the University of Exeter.

donderdag 9 april 2015

Huisverwoesting in Jeruzalem

Home demolition in Jerusalem: “They want our land. We need help to protect it.”

1st April 2015 | Jerusalem, Occupied Palestine
Nureddin Amro and his brother Sharif Amro and their families were awakened at 5:30 am by over a hundred Israeli soldiers who came to demolish their home in the Wadi Al-Joz neighborhood of occupied East Jerusalem on Tuesday, March 31, 2015. Both men are blind. The brothers live with their ill 79-year-old mother, their spouses and children. Nureddin has three young children, Sharif has four; all are under 14. Israeli soldiers pointed their guns in through the windows of the house while the children were still asleep and cut the electricity and phone lines to the house.
“We were asleep. They banged on the doors and shouted. Soldiers completely surrounded the neighborhood. There were dogs and aircraft. It was frightening,” said Nureddin. “There was no advanced notice. No reason given. They announced that they came to demolish the house and they started doing it while we were still inside.”
Amro Wadi Joz wm
The Amro family stands in the rubble of their demolished home


Boomplant-actie, aangevallen door kolonisten en leger

Peaceful tree planting attacked by settlers and soldiers, two hospitalised and one arrested

1st April 2015 | International Solidarity Movement, Khalil Team | Hebron, Occupied Palestine
On March 31st around 40 Palestinian children and adults gathered in Hebron near Qurtuba school, a Palestinian school in the H2 neighbourhood of Tel Rumeida, to plant trees in commemoration of Palestine’s Land Day. Israeli extremist settlers from the illegal settlements in Al-Khalil (Hebron) attacked them as Israeli forces stood by, threatening to arrest the Palestinians and international volunteers while doing nothing to stop the settlers’ violence. Settlers pushed a 13-year-old girl down the stairs leading up to the school, and soldiers injured a 48-year-old man with a back condition; both were hospitalised. Israeli soldiers also arrested Jenny, a 24-year-old German solidarity activist, while she was filming the action.

hebron land day 1

Palestinians gathered to plant trees in Tel Rumeida in an event marking Land Day
Military harassment began even before activists had reached the planting site. Jenny, the German activist later arrested at the demonstration, recalled the difficulty of getting the trees to the site: “Half of the trees had already gone through the checkpoint when Israeli soldiers decided that, as one officer put it, ‘trees are sensitive items’ and that the children carrying them would not be allowed through.”
“It was a very peaceful action,” she recalled. “Small children were planting trees near the school in Tel Rumeida.  Everything was calm until Anat Cohen (a notoriously violent extremist settler) turned up;....

Lees verder  http://palsolidarity.org/2015/04/peaceful-tree-planting-attacked-by-settlers-and-soldiers-two-hospitalised-and-one-arrested/

zaterdag 4 april 2015

The Month in Pictures: March 2015

The Month in Pictures: March 2015

3 April 2015



Clothes are hung in a destroyed home in the al-Shaaf quarter of al-Tuffah district, east of Gaza City, on 21 March.
(Anne Paq / ActiveStills)

During the month of March, Israeli forces shot and killed two Palestinian men in the occupied West Bank and Gaza Strip.
Twenty-year-old Ali Safi was shot in the back with live ammunition during confrontations with Israeli soldiers in Jalazone refugee camp near the West Bank city of Ramallah on 18 March. He died a week later from his wounds.
In Gaza, 34-year-old Tawfiq Abu Reyalah, a father of four, was struck by a bullet when Israeli forces opened fire on his fishing boat which was sailing within the six nautical mile limit imposed by Israel.

Remnants of war

Meanwhile, explosive remnants of war killed and maimed Palestinians in Gaza during the month.
A 21-year-old man was killed and his 17-year-old brother was severely injured east of Rafah on 1 March when an explosive detonated while they were gathering sand from the remnants of a destroyed house to use as construction material, according to the United Nations monitoring group OCHA.
Later in the month, a farmer near Rafah was injured by explosive remnants of war, as was a man in his house in Nuseirat refugee camp, OCHA reported.
Eleven Palestinians, including a child, have been killed in such incidents since a 26 August ceasefire ended 51 days of intensive Israeli bombardment on Gaza last year. A further 42 Palestinians in Gaza, including 16 children, have been injured by explosive remnants of war during the same period, OCHA added.
During March there were at least 74 incidents of Israeli forces opening fire on Palestinians in “access restricted” areas near Gaza’s boundary with Israel and off the coast, according to OCHA data.

Children injured

In the West Bank, a nine-year-old girl coming home from school was shot and injured by rubber bullets fired by Israeli forces during clashes next to Shuafat checkpoint in Jerusalem.
Another child, eight years old, was seriously injured when a soldier hit him in the eye with his rifle while the child was playing in proximity to clashes in al-Khader village near Bethlehem.
Also in the West Bank, Israeli forces uprooted nearly 500 trees and saplings planted by Palestinians in areas near Nablus, Salfit and Hebron. Israeli settlers uprooted dozens of olive trees in al-Tuwani village near Hebron, al-Khader village near Bethlehem and Burin village near Nablus.

Gaza siege

Meanwhile, Egypt maintained its closure of Rafah crossing — the sole entry and exit point for the vast majority of Gaza’s 1.8 million residents — opening the crossing in both directions on 9 March only. On that day, 361 Palestinians, mainly medical patients and students, were able to leave and 956 people were allowed to cross into Gaza, OCHA reported. The crossing has been closed since late October last year.
Palestinians in Gaza continued to protest the closure of Rafah and the years-long Israeli blockade, and called for the payment of salaries to more than 40,000 public employees and for the acceleration of reconstruction, OCHA stated.
There has been little visible progress on the reconstruction of tens of thousands of homes destroyed or severely damaged last summer, generating an estimated two million tons of rubble. Approximately 100,000 Palestinians remain internally displaced in Gaza. UNRWA, the UN agency for Palestine refugees, tweeted that “More than seven months after the ceasefire announcement in Gaza, not a single totally destroyed home has been rebuilt.”
In March, Israel did allow Gaza-produced eggplants and tomatoes into its markets for the first time since the economic blockade was imposed in mid-2007. Restrictions on exports from Gaza were eased during the month, with a weekly average of twenty trucks of exports, mostly headed to the West Bank. This is about six times the weekly average of three trucks of exports per week during 2014, but only a sliver of the weekly average of 240 trucks per week recorded during the first five months of 2007, according to OCHA.

Yarmouk camp

Palestinians remained under siege in Syria, where four years of war has cut life expectancy by twenty years.
Eighteen thousand civilians remain trapped in Yarmouk refugee camp near Damascus, once the largest population center for Palestinian refugees in the country, as well as home to thousands of Syrian nationals.
UNRWA was able to deliver food parcels to the camp for the first time in three months on 5 March, and was able to provide aid throughout the month. However, delivery of assistance was interrupted by violence, including the fatal shooting of a woman who was part of a group preparing to approach an aid distribution area in the camp on 19 March.
However, UNRWA reported that it was not able to distribute aid on 31 March. The next day, on 1 April, the Palestine Liberation Organization announced that the group known as ISIS, or the Islamic State or ISIL, had infiltrated the camp and had come under attack from rebel forces in Yarmouk.
UNRWA stated that the fierce fighting puts the remaining civilians in the camp, which include an estimated 3,500 children, “at extreme risk of death, serious injury, trauma and displacement.”

Bron en meer  http://electronicintifada.net/content/month-pictures-march-2015/14394

‘War on Terror’ leidde tot massamoord

‘War on Terror’ leidde tot massamoord

07

WASHINGTON – De door de VS geleide War on Terror heeft tot nu toe in Irak, Afghanistan en Pakistan aan minstens 1,3 miljoen burgers het leven gekost.

Dat melden medewerkers van een drietal Amerikaanse artsenorganisaties, waaronder Physicians for Social Responsibility, in het rapport Body Count. Het werkelijke dodental ligt volgens de artsen aanzienlijk hoger daar landen als Jemen, Somalië en Libië geen onderdeel hebben uitgemaakt van het onderzoek. De cijfers zijn gebaseerd op gegevens afkomstig van de VN, regeringen en ngo’s.
Volgens de opstellers van het rapport, dat betrekking heeft op de periode 2002-2012, heeft het optreden van voornamelijk Amerikaanse, Britse, Poolse en Australische militairen vanaf 2003 in Irak het leven gekost aan ongeveer één miljoen burgers en 4800 militairen. De oorlog in Afghanistan, die eind 2001 van start ging met aanvallen uitgevoerd door Amerikaanse, Franse, Britse en Australische militairen, kostte aan ruim 220.000 burgers het leven tegenover 3500 militairen.

In Pakistan vielen tot nu toe naar schatting 80.000 burgerslachtoffers als gevolg van Amerikaanse drone-aanvallen. De artsen storen zich vooral aan de methode om na een eerste beschieting even te wachten totdat mensen hulp komen bieden vooraleer een tweede beschieting wordt gelanceerd. Onder de slachtoffers bevinden zich opvallend veel kinderen. De VS voert dodelijke drone-aanvallen uit onder het mom van het uitschakelen van safe havens voor terroristen.

Volgens de artsen misleiden de massamedia de burger door veel lagere aantallen dodelijke burgerslachtoffers te publiceren, veelal cijfermateriaal afkomstig van de Amerikaanse overheid. Zo zou de VS het aantal gedode burgers in Irak bewust laag hebben gehouden omdat alle legitimiteit voor die oorlog, ook binnen de VS zelf, ontbrak. Nadat het Britse vaktijdschrift The Lancet melding maakte van het feit dat gedurende de eerste drie jaar van de Irak-oorlog reeds 665.000 mensen waren gesneuveld, wuifden de Britse premier Blair en zijn Amerikaanse collega Bush dit aantal honend weg.

woensdag 1 april 2015

The destructive legacy of Arab liberals

The destructive legacy of Arab liberals

30 March 2015


Arab liberals have allied with Israel, the US and Saudi Arabia to wreak an unparalleled record of destruction.
(Ahmed Asad / APA images)

It has become commonplace to present Arab Islamists of all political stripes (liberals, conservatives, radicals, neoliberals, moderates, extremists, nonviolent, violent, etc.) as a most, if not the most, dangerous political force in the Arab world since the 1967 War.

In fact, and as the following will show, it has been a new brand of Arab liberals — secularists and Islamists (though the former have been far more dangerous) — who have been and continue to be a most dangerous and destructive political force in the post-1967 Arab world.

The Western, Israeli and Saudi war against Egyptian President Gamal Abdel Nasser and anti-imperialist Arab nationalism required the birth of a new liberal intelligentsia. Their emergence on the scene in the late 1950s and in the 1960s, before the war, was part of the American-sponsored “cultural Cold War,” which financed intellectuals across the world for the anti-communist and anti-socialist liberal imperial crusade that also targeted anti-imperialist Third World nationalisms.

This was part and parcel of the Eisenhower Doctrine, which the Americans inaugurated in 1957 to intervene militarily and in every other way in the Middle East to fend off Soviet influence. It was in this context that the US intervened in Lebanon in 1958 against Arab nationalism with Saudi- and US-funded Lebanese liberals cheering on in the liberal press.

Many of these liberal Arab intellectuals were lackeys of US intelligence and they and their newspapers were financed by the US and Gulf regimes, especially the Saudis. They would exalt the virtues of the liberal West against Soviet and non-Soviet forms of communism and socialism and would attack Nasserist Arab nationalism.

While some would argue that Arab liberals are not true to the liberal tradition, I am less concerned with how well they approximate an imaginary Western liberalism, or whether they are “true” or “false” liberals, than with the fact that they present themselves and are presented by others as adhering to “liberal” principles. These include free parliamentary and executive elections, freedom of expression and of the press, freedom of association, civilian control of government and the military, a capitalist economy and varying degrees of separation between government and religious authorities.

Meer op  http://electronicintifada.net/content/destructive-legacy-arab-liberals/14385